de sabeldans tussen auteur en uitgever
Men zegt dat de tijd alle wonden heelt. Dus ik dacht dat ik het avontuur: een boek uitgeven nog wel eens kon wagen. Na tien jaar zou de wond toch wel gesloten zijn die de uitgeverswereld mij had toegebracht, of beter geformuleerd: die ik mij had laten toebrengen door dat wereldje.
Een persoon die in z'n vrije tijd verhalen schrijft of gedichten maakt, is doorgaans een fantasievol, ietwat dromerig type en treedt de wereld tegemoet met de argeloosheid van een kind.
Ondertussen is geleerd, ook door andere avonturen, dat het hier op aarde vechten is voor je plekje. Goh, zo'n dromerig type is helemaal niet gesteld op vechten, zit in feite liever op een eenzaam stil plekje zo'n beetje weerloos tegen die harde wereld aan te kijken.
Iets in het onderbewustzijn gaat zich uiteindelijk roeren en probeert mee te doen met de dans van sabeldansers.
Mare werd uit de schuif gehaald, opgepoetst en naar de uitgeverrij gestuurd die behulpzaam de ijverige auteur door het uitgeversland loodst.
Na enkele slapeloze nachten kwam dan eindelijk het verlossende bericht dat de foto van de cover werd goedgekeurd. Het einde van het gevecht komt in zicht en de victorie kan beginnen...of niet.
Enfin, op 40 emailadressen na, kan 'Mare' het levenslicht gaan zien. Bekenden, vrienden en familie werden vriendelijk uitgenodigd hun emailadres aan mij te geven teneinde de uitgever in staat te stellen een promotiemail rond te sturen. In tussen zijn er ver de tachtig mails verzonden en heb ik 31 adressen kunnen innen. Ik vind het maar een schamel resultaat.
Ik voel de wond toch nog een beetje schrijnen. Maar ik herhaal, we gaan dapper verder. Want er liggen nog drie manuscripten in de schuif te wachten op betere tijden om op die harde wereld los te laten. Ik ben onverbeterlijk wordt mij gezegd.